Προσπαθώντας να καταγράψει άμεσα ή με συγκαλυπτικά σύμβολα, όσα ανεξιχνίαστα, αλλά στις αντιθέσεις τους συγκλονιστικά, συντροφεύουν τις νυχτερινές της βάρδιες -όταν από ένα απροσδιόριστο χρέος αγρυπνεί - η Λίνα Γαλάνη-Καράμπα παραδίδεται στην παρόρμηση, όπου το ασυμβίβαστο μάχεται το καθιερωμένο και το πάθος, έντονο και πυρακτωμένο, τη γοητεία, κάποτε απατηλή, των διαλογισμών.
Όλα εδώ κατευθύνονται από χίλια ορατά και αόρατα μονοπάτια σε μιαν έκρηξη πυκνών νοημάτων ή αισθήσεων, που τα θραύσματά της απλώνονται με κάποια κρυφή νομοτέλεια και με απλουστευμένη ορθογραφία, στο χαρτί, για να δοθεί ο χρόνος να προσεχτούν οι λέξεις, οι εικόνες και, προπάντων, οι πρωτότυπες μεταφορές που συνθέτουν το μη επαναλαμβανόμενο ποίημα. [...]
