Σε μερικές νύχτες γίνομαι τριακοσίων χρονών, αλλά μοιάζω με τριάντα πέντε. Προνόμιο η κατάρα μέσα στα γονίδια μου. Είμαι ο τελευταίος από τη δική μου οικογένεια στη Γη. Μπορώ ν’ ακούσω τα πάντα σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων και για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, ο θόρυβος του κυρίου Νίλσον είχε αρχίσει να γίνεται πολύ ενοχλητικός στα αφτιά μου. «Κύριε Νίλσον;. . .» Ο νεαρός καλλιτέχνης από τη Στοκχόλμη πρόβαλε στη μεγάλη σάλα του κάστρου μου. «Είστε βρικόλακας!» φώναξε αναστατωμένος. «Σας είδα μέσα στα αίματα χθες, μετά πετάξατε και κλειστήκατε σ’ ένα δωμάτιο του επάνω ορόφου. Τι θέλετε από μένα; Γιατί με φέρατε εδώ;». Το έβρισκα λογικό να νιώθει σύγχυση. «Βρίσκεστε σ’ ένα κάστρο στο ακρωτήριο Κέηπ Κοντ. Αν θέλετε να φύγετε δεν θα σας εμποδίσω. Σας έσωσα τη ζωή, όμως. Μην το ξεχνάτε. . .». Η συνάντησή μας δεν ήταν τυχαία. Σε λίγο, θα του τα εξηγήσω όλα. Άλλωστε, έχω δέκα νύχτες για να μάθω σε αυτόν τον απελπισμένο άνθρωπο, να ακούει, να βλέπει, να σιωπά, να αγαπά. Εγώ, ο Ιάφεθ, ένα πλάσμα που τρέφεται μόνο με αίμα κακό. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]