Αιθρία
Το κύμα επιστρέφει στην αμμουδιά
μ` έναν ήχο κοκάλινο
από παλιά χαλίκια, ξεστρατισμένα όστρακα, γυαλιά
στραγγίζει αργά στη ράχη του γιαλού
όπως γλιστράει παλάμη χαϊδεύοντας δέρμα απαλό
κάτω απ` το ρούχο
θροΐζει στα ρηχά στρογγυλό λαμπύρισμα
και στο βυθό το φως
μετατοπίζεται αξόδευτο
Η μέρα φέρνει στα βαθιά καλοσύνη
τη φωτεινή αργοπορία του νερού στα βότσαλα
και το νωθρό μετάξι του αέρα στα μαλλιά σου
Η θάλασσα παλινωδεί κι εγείρεται
σε γυρισμό επίμονο
να σου θυμίζει
πόσο ανερμήνευτος ο κόσμος στην ψυχή σου
πόσο γενναία η ομορφιά
να σε πονάει πάντα ζεστά
σαν την αγάπη
