Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου συναντά κανείς στην Ελλάδα, πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα, ένα πολίτευμα με ανθρώπινο πρόσωπο -τη δημοκρατία, αφού για πρώτη φορά η πολιτεία εξασφαλίζει το δικαίωμα της ελευθερίας, της ισότητας και της ζωής των πολιτών. Λαμβάνεται επίσης πρόνοια για τις ασθενέστερες τάξεις με τη διανομή λαφύρων και την εγκατάσταση πολιτών ως κληρούχων στις κατακτημένες περιοχές με στόχο όλοι οι πολίτες, και προπαντός οι πιο φτωχοί, να εξασφαλίζουν πόρους ζωής. Επιπλέον, αφού η δημοκρατία απαιτούσε από τους πολίτες να συμμετέχουν στα όργανά της (Εκκλησία του Δήμου, Βουλή, Δικαστήρια), ήταν φυσικό και αναγκαίο η συντήρηση όλων αυτών των πολιτών και των οικογενειών τους να βαρύνει την πολιτεία, μια και στη διάρκεια της θητείας τους δεν μπορούσαν συγχρόνως και να εργάζονται και να παρίστανται στα λειτουργήματά τους και στις θέσεις τους -γι` αυτό τους μισθοδοτούσε. Επίσης, όταν τέλειωσαν οι πόλεμοι, τα μεγάλα έργα κοινής ωφέλειας, όπως και τα έργα της Ακρόπολης, απορρόφησαν και μεγάλο αριθμό πολιτών εκτός από τους αναρίθμητους δούλους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]