Το βιβλίο καθρεφτίζει το κομμάτι εκείνο τ` ουρανού, που περιέχει τους αστερισμούς των Άρκτων, τους οποίους ο Ηράκλειτος αποκαλεί Αθανάτου Μνήμης Σημεία. Στο βιβλίο αυτό (στο οποίο παρεμβαίνει κι ο εκτεινόμενος ανάμεσα στις Άρκτους αστερισμός του Δράκοντα) η λέξη ανάγνωση αποχτά ξανά την αρχική της σημασία που είναι ανάγνωση. Λέξεις και αριθμοί, γράμματα και σημεία στίξης, παρασυρμένα από τον έρωτα της Μνημοσύνης και του Ζηνός, παίρνουν ξανά την αρχική τους θέση, δημιουργώντας τον παράδεισο της γλώσσας, την ποίηση, τον Λόγο του Κόσμου. O Οιδίπους στο πρόσωπο της Σφίγγας αναγνωρίζει τον εαυτό του. Κι ο άνθρωπος ταυτισμένος με τη Ζωή, γίνετ` εντέλει αυτό που είναι: ένας Ζευς.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
