(...) «Ο ανθρωπισμός όταν απεκδύεται την πλαστότητα της ονομασίας του, εγκλείει αξιολογικούς προβληματισμούς. Ενέχει κριτήρια, προβαίνει σε αποτιμήσεις και κατευθύνει τον πολιτισμό. Δεν θεωρεί τίποτε δεδομένο. Δεν απορρίπτει τίποτε από προκατάληψη, αλλά και δεν αποδέχεται άκριτα ιδέες με ψευδεπίγραφη γοητεία. Εφαρμόζει τρία ουσιαστικά κριτήρια: 1) της γνησιότητας, 2) της βελτίωσης και 3) της σύνθεσης και κινείται προς ποικίλες και διαφορετικές κατευθύνσεις. Ιδιαίτερα πραγματεύομαι τον ελληνικό ανθρωπισμό που ολοκληρώνεται στη ``θεωρία`` περί ``Αγάπης`` ως ουσίας του Θεού και ως μέθέξης του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Μέσα σ` αυτήν την προοπτική η γυναίκα είναι φορέας αξιών, πρόσωπο και ``κόσμημα`` του ``οίκου``, και οι δημιουργικές δυνατότητές της μπορούν να συντελέσουν σ` έναν νέο ανθρωπισμό, που θ` ανοίγει ορίζοντες δημιουργισμού στην αρρωστημένη και φθίνουσα πνευματικά Ευρώπη». (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]