Τα αυτοκίνητα είχαν ήδη αρχίσει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στους δρόμους του Βόλου. Προς το ξημέρωμα δεκάδες λέμβοι, φορτηγίδες και ένα μικρό ατμόπλοιο άρχισαν να πηγαινοέρχονται, αποβιβάζοντας στην προκυμαία τους πρώτους πρόσφυγες. Η Ελένη ένιωθε πια την ανάγκη να κρύβει την ιδιαιτερότητα τής ζωής της σαν στίγμα πίσω από τέσσερις τοίχους. Γελούσε κι έπαιζε μαζί της σαν μωρό ή την έβαζε να του μιλάει με τις ώρες, ενώ αυτός τη χάιδευε διαρκώς με το ονειροπόλο του βλέμμα. «Άντε παμε», του είπε και προχώρησε πρώτη. Την ακολούθησε υπνωτισμένος, έχοντας καρφωμένο το βλέμμα του στο κορμί της. - Ετούτα είναι βάσανα, όχι τα περασμένα, π’ ανοίξανε παλιές πληγές και στάζουν μαύρο αίμα. «Είμαστε ή δεν είμαστε επαναστάτες; Τι σχέση έχει η επανάσταση με τα βουλευτιλίκια;» Πλημμυρισμένο στο αίμα το δωμάτιο. «Από ένα επιπόλαιο τραύμα, σχεδόν αμυχή», είχε πει ο γιατρός. Γιατί τότε δεν φώναξε; Για τι δεν ζήτησε βοήθεια;. . . Η πόλις ενηλικιώνεται, ο πληθυσμός αυξάνεται, οι άνθρωποι αλλάζουν. Ταυτόχρονα δε, ερωτεύονται, απιστούν, δυστυχούν, αγωνίζονται, ακόμη και δολοφονούνται. Υπάρχουν όμως ένοχοι; Και θ΄ αποκαλυφθούν;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]