Το "Stallerhof" άγγιξε την ψυχή μου γιατί είναι ένα έργο που μιλάει για τον πόνο της ζωής των ανθρώπων που πορεύονται μέσα στην άγνοια και την εξαθλίωση, σε συνθήκες που δε διάλεξαν οι ίδιοι. Για την ανάγκη του κάθε ανθρώπου, ακόμα και του πιο στερημένου, για προσωπική ζωή και τρυφερότητα. Για τη μειονεξία και την αναπηρία. Για την οικογένεια, που σαν μικρογραφία της κοινωνίας κρατά τους αδύναμους στο περιθώριο, μπλοκάροντας κάθε προσπάθεια να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Για τη δυσκολία των ανθρώπων να επικοινωνήσουν. Για τη γλώσσα, τη θρησκεία και τους μηχανισμούς της εξουσίας. Για τη βία στην οποία καταφεύγουν οι άνθρωποι όταν αισθάνονται ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα στη ζωή. Για τις γκρίζες ζώνες που κρύβει κάθε κοινωνία της αφθονίας. Για το δικό μας σήμερα, όπου η δυστυχία δε χωράει πια στο περιθώριο κι έχει καταλάβει το κέντρο της σκηνής.

Μου αρέσει για τη λιτότητα, την πυκνότητα και την ακρίβεια της γραφής του. Γιατί είναι προκλητικό και ταυτόχρονα κλασικό. Απλό και μαζί σύνθετο. Γιατί δε φοβάται τα συναισθήματα. Γιατί αρνείται τις εύκολες ηθικές τοποθετήσεις. Γιατί είναι αινιγματικό. Γιατί δεν ξέρω αν είναι αισιόδοξο ή απαισιόδοξο, όπως δεν ξέρω κι εγώ αν είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος. Γιατί νιώθω πως υπερασπίζεται τα δικαιώματα της ζωής. Όπου κι αν είναι κρυμμένα.

(Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, "Επιλέγοντας ένα έργο στις μέρες που ζούμε")