«Κένια, 1990. . . ηλιοβασίλεμα στο Κιλιμάντζαρο. . . όλα φλέγονταν σε μια θάλασσα κόκκινου, πορτοκαλί, βιολετί. Άμορφα κύματα φωτός. Δεν υπήρχε ορίζοντας, ο ουρανός και η γη δένονταν, γίνονταν ένα. Όσα έβλεπα δεν περιγράφονταν με τη γλώσσα, μόνο οπτικά μπορούσαν να εκφραστούν. Ωστόσο σε καμία απ` τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει δεν μπορούσα να ξαναβρώ τη βαθιά εντύπωση που είχε χαραχτεί στην εσωτερική μου όραση. Παντού έλειπε το φως. . .». Έτσι περιγράφει η Solveigh Kaehler το βίωμα εκείνο που άλλαξε τελείως τη ζωή της, την αρχική σπίθα που την οδήγησε στην τέχνη της φωτογραφίας. Ήταν μια ασυνήθιστη μετατόπιση για κάποιον, που η γλώσσα υπήρξε επίκεντρο της ζωής του. (. . .)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
