Είμαι, η κόμισσα Λίβια Σερπιέρι. Κατέδωσα τον εραστή μου υπαξιωματικό Φραντς Μάλερ για λιποταξία απ` τον αυστριακό στρατό. Διετάχθη η σύλληψή του και η άμεση εκτέλεσή του. Άκουσα την ομοβροντία. Έβγαλα μια μεγάλη κραυγή και χάθηκα κλαίγοντας μέσα στην νύχτα της Βερόνας. Από τότε μέχρι σήμερα ως αυτήν την στιγμή που σας μιλώ ένα μόνο πράγμα σκέφτομαι. * Vague stelle * Έχουν περάσει πολλά χρόνια απ` την νύχτα εκείνη αλλά εγώ είμαι ακόμη ζωντανή. * Δεν μ` αφήνει να πεθάνω. * Ένα πράγμα που είναι ικανό να μην αφήνει κανέναν να πεθάνει. * Αυτό σκέφτομαι διαρκώς. * Αυτό και μόνο. * Ζω για ένα και μόνο πράγμα. Είναι πιο δυνατό αυτό απ` τον θάνατό μου. // Donnafugata // Φορώ ακόμη το ίδιο φόρεμα. Κοσμήματα δεν μού έμειναν τα πέταξα από πάνω μου με βάραιναν λες κι έφταιγαν εκείνα για την πτώση μου. Για την πανωλεθρία της καρδιάς μου. Την ασφυξία του φύλου μου την ανάφλεξη των νεύρων μου. Ελευθέρωσα τα χέρια μου τον λαιμό μου τους λοβούς μου απ` τις περίκομψες διακοσμήσεις της απελπισίας μου· την ήθελα ακάλυπτη. Αν μπορούσα θα πετούσα κι αυτό το φόρεμα κι ό,τι άλλο έχω από μέσα να με δουν όπως μ` έβλεπε ο Φραντς [...]