Το παρόν βιβλίο αποτελεί συνέχεια των θεωρητικών μου εργασιών «Intentions in Architecture» (1963) και «Existence, Space and Architecture» (1971). Σχετίζεται επίσης με την ιστορική μελέτη μου «Meaning in Western Architecture» (1975). Κοινό στοιχείο αυτών των κειμένων ήταν η άποψη ότι η αρχιτεκτονική αντιπροσωπεύει ένα μέσο που προσφέρει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να αποκτήσει ένα «υπαρξιακό έρεισμα». Επομένως, πρωταρχικός μου στόχος ήταν να διερευνήσω τις «ψυχικές» συνέπειες της αρχιτεκτονικής και όχι τόσο την πρακτική πλευρά της, μολονότι δέχομαι πως αναμφίβολα και οι δύο πλευρές είναι αλληλένδετες. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
