Εκτός από εμβληματική ενσάρκωση της κλασικής σκηνοθεσίας, ο Fritz Lang παραμένει για τους κινηματογραφόφιλους όλου του κόσμου (κυρίως από την εμφάνισή του στην Περιφρόνηση (1963), όπου υποδύεται τον εαυτό του), ίσως η ύστατη και κορυφαία έκφραση του δημιουργού - καλλιτέχνη που, με την ολύμπια επιβλητικότητά του, προσφέρει την τέχνη του στο κοινό (...) Ο σκηνοθέτης που εκπροσώπησε με τον Murnau, την πιο ισχυρή και αυθεντική κινηματογραφική εκδοχή του γερμανικού «δαιμονικού» κινηματογράφου (κι όχι μόνο του εξπρεσιονισμού) κατάφερε - στο Χόλιγουντ πια - να επιβάλει στα είδη τα οποία δανείστηκε, την προσωπική του κινηματογραφική σφραγίδα, παραμένει ο απόλυτος, αναγεννησιακός δημιουργός της 7ης τέχνης. Απ’ όποια σκοπιά κι αν εξεταστεί, από την αισθητική ή την κοινωνική, απ’ την πλευρά του θεάματος ή εκείνην του ζόφου και της ενοχής, ο Lang μοιάζει ανεξάντλητος απόλυτα κυρίαρχος μίας ανεπανάληπτης ισορροπίας ανάμεσα στην αυστηρότητα της γραφής και την απόλαυσής της (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
