Έχουν μεσολαβήσει πάνω από 3.000 χρόνια από τότε που ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του, βρέθηκαν στο αινιγματικό νησί της μάγισσας Κίρκης στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν βασικές, πρωταρχικές τους ανάγκες. Η Κίρκη όμως τους ξεγέλασε και καταστρατηγώντας κάθε αρχή φιλοξενίας, μετέτρεψε σε χοίρους, τους συντρόφους του Ομηρικού Οδυσσέα. Μετά από τρεις χιλιετίες μία άλλη Κίρκη, με όχι τόσο ξεκάθαρα σχηματοποιημένα μορφή, μετέτρεψε σε P.I.G.S. πολίτες της Ευρώπης, αφού στην αρχή τους πρόσφερε `μέλι ξανθό και κριθάλευρο...`.
Ποιες συνιστώσες όμως λαμβάνουν χώρα, ώστε το 2013 η ιστορία του Ομήρου να επαναλαμβάνεται τόσο προκλητικά και βασανιστικά σε μία `σύγχρονη και εξελιγμένη` κοινωνία;
Η Αριστοτελική Ευδαιμονία, παραλαμβάνεται ως πνευματικό άλλοθι από τον Δυτικό πολιτισμό, και μετασχηματίζεται με `πονηριά` κατά την εξελικτική διαδικασία της Ιστορίας, σε Οικονομική Ευδαιμονία η οποία ευαγγελίζεται την ανάπτυξη, την πρόοδο και την ευημερία του σύγχρονου ανθρώπου, αλλά όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα δεν συνέβη ουδέποτε κάτι τέτοιο.
Η ανάπτυξη των προσώπων, των κοινωνιών, των επιχειρήσεων, για να μπορέσει να λάβει ουσιαστικά χώρα, είναι πλέον εμφανής η ανάγκη ότι θα πρέπει να στηρίζεται σε μία συνεχή και εξελισσόμενη Παιδεία. Μια παιδεία που γίνεται ευ (αγαθή και πολύπλευρη), πλαισιωμένη από ένα πλέγμα Αξιών, που τόσο έχουμε λησμονήσει κατά τη διάρκεια της `πολιτισμικής μας εξέλιξης`. Προτείνεται λοιπόν στην παρούσα συγγραφή μία πλήρης μέθοδος ανάπτυξης προσώπων και ανθρώπινου δυναμικού των επιχειρήσεων, βασισμένη στις αξίες και την οπτική της Ελληνικής Κλασικής Σκέψης, προσαρμοσμένη στο σήμερα, ως αναδυόμενη ανάγκη επαναπροσδιορισμού και επανατοποθέτησης τόσο του `είναι` όσο και του `γίγνεσθαι`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]