Το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα αποτελεί για τη Γαλλία μια από τις πλέον γόνιμες περιόδους για την ιστορία των ιδεών, καθώς, μετά την κατάρρευση του Παλαιού Καθεστώτος, ο προβληματισμός για τη μορφή και τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας που θα αναδυόταν μέσα από τις νέες ιστορικές συγκυρίες οδήγησε σε προτάσεις και σχέδια φιλόδοξα, οραματικά ή και ουτοπικά. Σχολή σκέψης και δράσης, ο σαινσιμονισμός έχει τις ρίζες του στη φιλοσοφία του Saint-Simon. Μολονότι ήταν ο ίδιος τέκνο του Παλαιού Καθεστώτος, ο Claude-Henri de Rouvroy, κόμης Saint-Simon, οραματίστηκε το νέο κόσμο και θέλησε να θέσει τις βάσεις μιας κοινωνίας όπου οι λαοί της Ευρώπης, παραμερίζοντας τις αντιπαλότητές τους, θα μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά. Χαρισματική προσωπικότητα, ο τελευταίος ίσως εγκυκλοπαιδιστής, επεξεργάστηκε ένα νέο κοινωνικό σύστημα που αντλεί στοιχεία από τη διδασκαλία του πνεύματος του Διαφωτισμού, εκφράζοντας συγχρόνως την ιδιαίτερη μεταβατική περίοδο των αρχών του 19ου αιώνα. Στοχεύοντας στην ευημερία και την κοινωνική ευδαιμονία, ο Saint-Simon ανέδειξε τις νέες κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις που θα αποτελούσαν την κινητήρια δύναμη του νέου κόσμου. Οι ιδέες του γοήτευσαν μερίδα του πνευματικού κόσμου της Γαλλίας και οι οπαδοί του ανέλαβαν, μετά το θάνατό του, το 1825, και για μια δεκαετία περίπου, να τις διαδώσουν μέσα κι έξω από τα σύνορα της χώρας που τις γέννησε, δίνοντας πνοή στον σαινσιμονισμό, ένα κίνημα που χαρακτηρίζεται από αμφισημίες και αντιφάσεις, και που, σε πολλά σημεία, ξεπερνά ή και αναιρεί τις απόψεις του ίδιου του Saint-Simon. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]