Εξηγούμαι: Βγαίνοντας από το εργαστήριο της Καμμά, αισθάνομαι ότι οι σχεδιασμένοι κήποι και οι εξοπλισμοί τους που πριν λίγο παρατηρούσα στο εργαστήριο κάνουν την οδό Πράσινου Λόφου να τείνει να συμπέσει με το ιδεώδες τους από το οποίο, θαρρείς απορρόφησαν έναν ιδεατό χαρακτήρα: Κατά τη διάρκεια της επιστροφής η οδός του Πράσινου Λόφου έπαψε να είναι πραγματική και έγινε σημασία. Οι κήποι των άγουρων συγκινήσεων συνιστούν προβολή μίας ορισμένης εσωτερικής παράστασης, άρα κατάστασης. Κατά έναν περίεργο τρόπο, η ψυχοσωματική εμπειρία αυτών των σχεδίων υπάρχει ήδη μέσα μας πριν τα δούμε. Βλέπω εδώ σημαίνει θυμάμαι. Σ` αυτούς τους κήπους το σχέδιο δεν περιορίζεται στην αναπαραστατική του συνθήκη αλλά επιστρέφει ως «ετεροτοπία». Υπ` αυτούς τους όρους, αποκτά άλλη διάσταση η συνύπαρξη πολλαπλών σημείων θέασης και η χωρική πρακτική του σχεδιαστικού κολλάζ (χωρίς αναγνωρίσιμα ίχνη προέλευσης), ή των οπτικών samples, που επιμένει η καλλιτέχνης.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]