Η "Black List - βρίζοντας τον λαό" της Βιβής Βασιλοπούλου κάνει άμεση αναφορά στον τίτλο του Peter Hanke "Βρίζοντας το κοινό", με αφορμή την περυσινή παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών, όπου και είναι αφιερωμένο το βιβλίο.

Το περιεχόμενο είναι βέβαια ελληνικότατο: στην καρδιά της κρίσης. Ωστόσο, δεν πρόκειται μόνο για ένα επίκαιρο κείμενο. Είναι καίριο, μεταποιητικό έργο. Η αφορμή, όπως αναφέρεται και στον πρόλογο της συγγραφέως, μπορεί να είναι η παρούσα κατάσταση πραγμάτων, τα αίτια ωστόσο, βρίσκονται πολύ πιο βαθιά: Στην αγωνία για τη γλώσσα και για έννοιες, όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, ο πολίτης και η πολιτική.

Θέατρο και πολιτική διατρέχουν σε κοινή ή συγκρουόμενη πορεία όλη τη δομή του έργου δοκιμάζοντας τα όρια και τις αντοχές της πολιτικής και θεατρικής σκηνής και ανατρέποντας τα δεδομένα. Από μια πλευρά το έργο αυτό είναι ένα δοκίμιο, εναλλακτικό.

Ο αναγνώστης σε κάθε σελίδα θα βρει ρόλο για τον ίδιο και για τους άλλους, είναι βέβαιο. Και φυσικά, είναι ένα πολιτικό κείμενο, με άποψη για πραγματικά συμμετοχικές διαδικασίες και πρόταση: Σ` αυτό το έργο δεν μπορεί να υπάρχουν θεατές.

Άλλωστε, για να θυμηθούμε τα λόγια από την "Τρικυμία": Είμαστε όλοι θεατρίνοι σε κάποιο έργο με πρόλογο τα περασμένα. Αλλά και τα μέλλοντα.

[Δείγμα γραφής]

Συντρόφιμοι και συντρόφιμες
Μπορεί ν` ανατραφήκαμε χωριστά αλλά όλοι μαζί εκτραφήκαμε στο ίδιο πρυτανείο.
Στην ίδια φάρμα εννοώ, πολλά φαρμάκια ήπιαμε.
Εκεί συναντηθήκαμε και γίναμε αχώριστοι, εξ ορισμού ακόρεστοι.
Τώρα μονάχα ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει. Αλλωστε δεν μας χωρίζει τίποτε.
Ο συγγραφέας παραχώρησε τα δικαιώματά του στον σκηνοθέτη, και εκείνος στον ηθοποιό-πολίτη. Όχι, δεν είναι όνομα.
Λέμε πολίτη, όπως λέμε citizen. Το κράτος τους εσίτιζεν πολίτες και πολιτικούς.
Ακόμη και ηθοποιούς.
Τώρα αυτά τελείωσαν.
Τα σύνορα έχουν πέσει.
Εσείς εκεί απέναντι καθίστε, πάρτε θέση.
Είσαστε οι υπεύθυνοι της κατάστασης.
Είμαστε οι υπεύθυνοι της παράστασης και είστε το κοινό μας.

[...]

Συνδαιτυμόνες και συνδαιτυμόνισσες
Μαζί κρατούσαμε το τιμόνι αυτού του πλοίου που βούλιαξε από τις στραβοτιμονιές σας.
Αυτού του νησιού που βουλιάζει μαζί με τα ψάρια.
Τα πνίξατε. Πνίξατε και τα ψάρια.
Δεν γίνεται. Δεν υπάρχει. Αλίμονο!
Αλλά δεν πρέπει να σας νοιάζει.
Ο θρήνος ξεθωριάζει εύκολα
Και δίνει τη θέση του στα χρώματα και στα χρήματα.
Ο Τιτανικός έγινε θρύλος.
Το ίδιο και η Ατλαντίδα... η χαμένη.
Αν δεν είχαν βουλιάξει, δεν θα τα θυμόταν κανείς.
Το ίδιο θα γίνει και με εμάς, να μου το θυμηθείτε.
Ήδη υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον από τους διεθνείς οίκους ενοχής
Και το International Geographic. Τα οικόσημα είναι κιόλας έτοιμα.
Όλα τα driving trusts είναι στη διάθεσή μας. Trust me.
Οι καταδύσεις είναι το χόμπι μας.
Το βάθος του ωκεανού ο στόχος.
Αμέτρητο.
Νομίζετε ότι μπορεί εύκολα να πετύχει κανείς κάτι τέτοιο; Αχάριστοι.
Αλλοι δεν προσπάθησαν καθόλου, ούτε ειδοποίησαν τα κανάλια. Και βούλιαξαν χωρίς κάμερες και τηλεθέαση.