Το θηλυκό Χιτλεράκι

Είναι τώρα κάμποσος καιρός που έχω χάσει την άνεση που είχα παλαιότερα, να κατεβαίνω στο κέντρο της Αθήνας, για μία και μόνο δουλειά, για ψύλλου πήδημα που λένε. Για μια βόλτα στα μαγαζιά, για να χαζέψω σε κάποια βιβλιοπωλεία, να δω τι καινούργιο κυκλοφορεί στο χώρο του βιβλίου, να πιω ένα καφεδάκι μέτριο ελαφρύ με κάποια φίλη. Τώρα τα ’χω κόψει όλ’ αυτά. Γιατί; Γιατί κάθε μέρα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς έχουν απεργίες ή στάσεις εργασίας. Επειδή όμως αυτά αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη, ποτέ δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται.

Κάθε Πέμπτη πρωί όμως, πρέπει να κατεβώ οπωσδήποτε. Αμ τι το θέλω κι αυτό; Ενώ πάω, εκεί που πάω για να ευχαριστηθώ και να περάσω λίγες ώρες ξενοιασιάς, πρέπει πρώτα να περάσω από κάποιες άλλες διαδικασίες, συνηθισμένες μεν, αλλά ασυνήθιστες δε.
Η Σταδίου και η Πανεπιστημίου είναι αρωματισμένες από τα χθεσινά δακρυγόνα, τα καμένα σκουπίδια των επεισοδίων του προηγούμενου απογεύματος. Είμαι λίγο αλλεργική και η κομψή κι ευερέθιστη μύτη μου, που τα παίρνει είδηση αμέσως όλα, αρχίζει να διαμαρτύρεται. Να τρέχει, να έχει φαγούρα και να παραπονιέται. Τα μάτια μου τι να δουν κι αυτά. Τα ίδια και τα ίδια.........