...Είπα τη λέξη ποιητής. Είναι ποιητής. Είναι περίεργο· δεν υπάρχει τραγούδι του Λευτέρη Παπαδόπουλου που να μην είναι ποίημα. Είναι ένα πραγματικό ποίημα. Αλλά ακριβώς αυτό που το κάνει να γίνεται οικείο, είναι ο τρόπος με τον οποίο βγάζει όλο αυτό το λούστρο που έχει η υψηλή ποίηση, και φτάνει στην ψυχή της ποίησης. Και με απλές λέξεις, με απλές εικόνες, με απλές ιστορίες το κάνει οικείο. Το κάνει δικό σου. Κι εσύ δέχεσαι ένα πράγμα που το θεωρείς πολύ απλό, αλλά στο βάθος είναι ένα ολοκληρωμένο ποίημα. Κι έτσι γράφονται χιλιάδες τραγούδια, τα οποία δεν ήταν μόνο στο συρτάρι, αλλά κυκλοφορούν. Κυκλοφορούν πώς; Κυκλοφορούν στα χείλη του κόσμου, στις καρδιές του κόσμου. Όπου και να πας, θα τραγουδηθεί ο Παπαδόπουλος. Θεωρώ ότι -σ` αυτή τη μεγάλη επανάσταση που έγινε από το `60 και πέρα, με τόσους μεγάλους ποιητές, τόσο μεγάλα τραγούδια- ο Παπαδόπουλος, σαν τη μέλισσα, μπόρεσε να παίρνει τον ανθό από δω κι από εκεί. Και τελικά ο ίδιος κατέληξε να κάνει ένα ενιαίο έργο, όπου αυτή τη στιγμή μπορούμε να πούμε ότι είναι ο Πατριάρχης των Ελλήνων ποιητών που γράφουν τραγούδια. Βέβαια, παραδέχομαι ότι πλάι του είναι και ο Μάνος Ελευθερίου -τον οποίο εκτιμώ και ξέρω ότι κι ο Λεύτερης εκτιμά εξίσου- αλλά το εύρος του Λευτέρη Παπαδόπουλου είναι πολύ πιο πλατύ. Και νομίζω ότι έχει βάλει μιαν ανεπανάληπτη σφραγίδα στην εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού! (Μίκης Θεοδωράκης)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]