...τον πρώτο καιρό όλα έμοιαζαν όμορφα. Κάθε μέρα με τάιζαν και μου έδιναν φρέσκο νεράκι...
...κάποιες φορές φώναζαν και με μάλωναν, αλλά δεν είχαν κι άδικο γιατί έκανα τις ανάγκες μου μέσα στο σπίτι. Πάντως, όσες φορές έμενα μόνος μου με τον πατέρα του μικρού, πάντοτε κατέληγα να είμαι στο μπαλκόνι ή δεμένος στον κήπο. Ποτέ δε με άφηνε μέσα...
...το επόμενο πρωί, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι δεν έχω πια οικογένεια, άρχισα να περπατάω μέσα στη ζέστη και με το κεφάλι σκυμμένο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Στενοχωριόμουν για την κυρία Σταυρούλα, γιατί αυτή μου είχε φερθεί καλά και ήξερα ότι πιθανόν να ήταν και η μόνη που δεν πίστεψε τον γιο της...
...`Πώς σε λένε;`
`Πάρη`
`Πώς βρέθηκες εδώ;`
`Μ` έδιωξαν από το σπίτι μου και τώρα μένω στον δρόμο`...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]