Ενενήντα χρόνια μετά το θάνατο του Παύλου Μελά, ο τόπος μας δείχνει να στερείται του ζωοποιού ήθους που λειτουργούσε ως αυτονόητος άξονας αναφοράς. Μέχρι, πρότινος (μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες) το ήθος και η πράξη του Παληκαριού αναγνωρίζονταν και σε άλλους χαρισματικούς του λαού μας. Σήμερα ίσως μοιάζει ρομαντικό να περιμένει κανείς τέτοιες δοξαστικές αποκοτιές. Γι` αυτό, πέραν του χρέους να μνημονεύσομε έναν μεγάλο άνδρα της νεώτερης ιστορίας μας, είναι ανάγκη να θυμηθούμε με τι ψωμί τράφηκε ο κόσμος αυτού του τόπου, να ξανασυλλαβίσουμε την αλφαβήτα της κοινής μας συνείδησης.
Στο βιβλίο ανθολογούνται κείμενα της Ναταλίας Π. Μελά, του Ίωνος Δραγούμη, του Γεωργίου Μόδη, της Γαλάτειας Σαράντη, του Γιώργου Δέλιου, του Παύλου Τσάμη, της Ελένης Κιτσοπούλου-Θέμελη, του Γιώργου Ιωάννου και του Νίκου Μπακόλα. Ανθολογούνται επίσης δημοτικά της εποχής και ποιήματα των Στέφανου Δάφνη, Ζαχαρία Παπαντωνίου, Κωστή Παλαμά, Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου και Κυριάκου Χαραλαμπίδη. Προηγείται όλων εισαγωγικό κείμενο του ανθολόγου Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου.
