Πόσο οικείος είναι ο τόπος που γνωρίζουμε; Είναι συμπτωματική η επιλογή του σε ένα λογοτεχνικό έργο; Πώς προσέγγισαν οι πεζογράφοι του 19ου αιώνα τις αστικές και αγροτικές τοπογραφίες; Το βιβλίο αυτό μελετά κείμενα μερικών βασικών πεζογράφων του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, του Βιζυηνού, του Ψυχάρη, του Εφταλιώτη, του Καρκαβίτσα και του Παπαδιαμάντη, μέσα από το θεωρητικό πρίσμα των πολιτισμικών σπουδών.
`Οι αφηγήσεις του τόπου` διερευνούν τη συγκρότηση του τόπου όχι απλώς ως χώρου πραγματικού με τα σημεία προσδιορισμού και τα σύμβολά του, αλλά κυρίως ως υποκατάστατου της έλλειψης που δημιουργεί η νοσταλγία του πραγματικού, ως κατασκευής ενός πολιτισμικού οράματος και ως πεδίου αναζήτησης όλων των επίμαχων σημείων που διαμορφώνουν την αίσθηση της κοινότητας, την αίσθηση του `ανήκειν` ή αντίθετα την ξενότητα.
Συνυφασμένος με τις ιστορικές εξελίξεις, με τις ατομικές ή κοινωνικές ενέργειες, ένας τόπος είναι πάντα μια έννοια κεντρική στη συγκρότηση ταυτοτήτων και είναι αυτή η ιδιαίτερη σύνδεση ταυτότητας και τόπου που αποτελεί τον πυρήνα των μελετών αυτού του βιβλίου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]