Οι `εξωοικονομικές` όψεις της κρίσης και το πολλαπλό χρέος της Αριστεράς, καθώς τρόικα και κυβέρνηση εφορμούν για να `μεταρρυθμίσουν την κόλαση` της ελληνικής κοινωνίας. Τέχνη και πολιτική. Αριστερά και τέχνη. Ο ρωσικός μοντερνισμός και η καλλιτεχνική πρωτοπορία του Οκτώβρη. Μετά το Μάη του `68: Η πικρή σχέση Αριστεράς και μετανεωτερικότητας. Το φορτίο των αξιών την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Πολιτισμός και ανάπτυξη την περίοδο της μεταμοντέρνας `πολιτισμικής συνείδησης` του ύστερου καπιταλισμού. Ο θάνατος του Μπρεχτ: 50 χρόνια πολύ νωρίς. Η αντίληψη για το διδακτικό στοιχείο στα έργα του ως `προπαγάνδα`. Θέατρο και κινηματογράφος για την κοινωνική αλλαγή. Οι ιστορίες του νεαρού Μπερτ, τα διδακτικά θεατρικά έργα του, η τελευταία παράσταση του Μέτρου στο Βερολίνο και της Εξαίρεσης και του κανόνα στην Αθήνα `πιασμένες` στην εκκρεμή κίνηση μεταξύ αλληγορίας και ιστορίας. Η νεαρή Ρόζα απαντάει στο Μπερνστάιν και ο Μπρεχτ θέτει ερωτήματα χωρίς απαντήσεις: προκειμένου ο εργαζόμενος άνθρωπος να μπορέσει να συλλάβει τον εαυτό του -και η Αριστερά τον δικό της- και πάλι ως δρον κοινωνικό υποκείμενο, δημιουργό κι όχι υποχείριο της ιστορίας. Αυτά και άλλα θέματα τέχνης, πολιτισμού και πολιτικής περνούν μέσα απ` τις σελίδες του τελευταίου βιβλίου της Νάντιας Βαλαβάνη, γραμμένο για ένα κοινό `καλλιτεχνών της πράξης`: σκεπτόμενων και αγωνιζόμενων ανθρώπων. Μπορεί να υπάρξει Αριστερά ή και `πολιτισμένη` κοινωνία στο μέλλον χωρίς μια πολιτιστική επανάσταση σήμερα; Στη σύγχρονη σκοτεινή εποχή μπορούμε να βρεθούμε πίσω από τη γραμμή πάλης που πρόταξαν οι εξαθλιωμένες εργάτριες ιματισμού στο Λόρενς της Μασαχουσέτης έναν αιώνα πριν με την απαίτηση `θέλουμε ψωμί, αλλά θέλουμε και τριαντάφυλλα`; Ο κόσμος, βλέπετε, δεν άλλαξε ποτέ παλεύοντας για απλή επιβίωση...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
