Στο 18 ΑΝΩ, τη μεγαλύτερη δημόσια Μονάδα Απεξάρτησης στην Ελλάδα, η ανθρωποκεντρική, ψυχοκοινωνική προσέγγιση του εξαρτημένου ατόμου, με τη διαλεκτική ως κύριο μεθοδολογικό εργαλείο και τη θεραπευτική ομάδα ως συλλογικότητα, διαμορφώνεις του αναγκαίους όρους για την ανάπτυξη του θεραπευτικού πλαισίου της απεξάρτησης.
Στο 18 ΑΝΩ, η Ψυχοθεραπεία και η Τέχνη, στη διαλεκτική τους σχέση, δημιουργούν έναν καταπληκτικό αστερισμό ομάδων, κινητοποιώντας τις τόσο ελλειμματικές στον τοξικομανή διαδικασίες της συμβολοποίησης, της επανάκτησης δηλαδή του κόσμου των συμβόλων και της κοινωνικής ατομικότητας.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της απεξάρτησης, ως διαδικασίας απελευθέρωσης από κάθε είδους δεσμά, ο τοξικομανής αποκτά πρόσβαση στο συμβολικό και το φανταστικό, στην πνευματική ζωή και την κουλτούρα.
Γίνεται ικανός να ανακαλύπτει κάθε στιγμή το καινούργιο νόημα, που αποκτούν γι` αυτόν τα πράγματα και η ζωή του βγαίνοντας από το κοινωνικό περιθώριο και συμμετέχοντας ενεργητικά στο κοινωνικό γίγνεσθαι, γίνεται ικανός να οργανώνει την καινούργια ζωή του με άξονα την αντίστασή του στις δυνάμεις της βιοεξουσίας και σε κάθε μορφή κοινωνικού ελέγχου, κάθε μορφή συντήρησης της εξάρτησής του, μέσα από τη φυλακή ή τη νόμιμη χορήγηση υποκατάστατων.
Στην Τέχνη ο τοξικομανής βρίσκει το κλειδί για να ξεκλειδώσει τον πλούσιο, αλλά ερμητικά κλειστό μέχρι τώρα, ψυχικό του κόσμο.
Με τη ζωγραφιά, το γλυπτό, τη μουσική, την ποίηση, το θέατρο, τη φωτογραφία κατακτά, μέσα στις ομάδες, τη δυνατότητα να εκφράζεται, να δημιουργεί, να ηρεμεί, να κάνει σχέσεις, να χαίρεται τη ζωή του. Ανακαλύπτει σ` αυτή την πορεία τις άγνωστες μέχρι τώρα καλλιτεχνικές ικανότητές του και όλους τους λόγους που τον κάνουν να ελπίζει και να αγωνίζεται. Συνειδητοποιεί ότι έχει και ο ίδιος αξία, που αναγνωρίζεται, ότι δεν είναι `ένα τίποτα`, όπως πίστευε πριν.
Σιγά σιγά ανοίγει το δικό του παράθυρο στον κόσμο...

[Απόσπασμα από κείμενο σε ιστοσελίδα του εκδότη]