Ο καθορισμός των ορίων και των αρμοδιοτήτων της σύγχρονης Ψυχιατρικής αποτελεί συγχρόνως ένα πρόβλημα αλλά και αποκτά ένα διπλό ενδιαφέρον στις μέρες μας. Θέτει μια σειρά επιστημολογικά προβλήματα λόγω της λεπτής ισορροπίας της Ψυχιατρικής στην κίνησή της μεταξύ διαφόρων θεωρητικών πεδίων (π.χ. του ιατρικού, του ψυχολογικού, του ψυχαναλυτικού, του πεδίου των κοινωνικών επιστημών κ.λπ.). Αποκτά όμως και μια μεγάλη κλινική σημασία καθώς η ενδεχόμενη αποτυχία ενός σαφούς καθορισμού μπορεί να έχει άμεσες συνέπειες στην καθημερινή διαγνωστική και θεραπευτική πράξη. Το πρόβλημα παρουσιάζεται ακόμη πιο πολύπλοκο αν σκεφτεί κανείς ότι μια υπερβολική αυστηρότητα στους ορισμούς και διαχωρισμούς μπορεί να επιδράσει με τη σειρά της στην απαραίτητη συχνά δυνατότητα κάποιας ευελιξίας στους θεραπευτικούς χειρισμούς. Η ασάφεια πάντως δείχνει να συνοδεύεται τις πιο πολλές φορές από μια διπλή παρεξήγηση: η ιατρική ταυτότητα της Ψυχιατρικής νοείται ως τυφλή ταύτιση και εναρμόνισή της με πρότυπα επιστημονικής εγκυρότητας της υπόλοιπης Ιατρικής, η δε προσέγγιση της Ψυχιατρικής με άλλα πεδία ως μία άνευ ορίων και όρων «διάλυσή» της σε αυτά. Σε κάθε περίπτωση υποτιμώνται οι δημιουργικές δυνατότητες της αντιπαράθεσης χάρη στη διαφορά.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]