Ο Φρόυντ αναγνώριζε στους ποιητές ότι σε πολλά έχουν προλάβει την ψυχανάλυση στη διείσδυση στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, ότι με τις λεπτές κεραίες της διαίσθησής τους έχουν ανιχνεύσει και με την ομορφιά της ποιητικής τους γλώσσας έχουν διατυπώσει πράγματα στα οποία η ψυχανάλυση μόνον αγκομαχώντας κατάφερε να φτάσει. Ο Φρόυντ ήταν παθιασμένος αναγνώστης λογοτεχνίας και ο ίδιος εξαίρετος χειριστής της γλώσσας. Το βραβείο Γκαίτε του απονεμήθηκε το 1930 γι’ αυτόν τον λόγο. Η πολυσυζητημένη σήμερα διαπλοκή και σχέση της ψυχανάλυσης με τη λογοτεχνία - αλλά και ευρύτερα με τις εικαστικές τέχνες, το θέατρο, τον κινηματογράφο κλπ. - έχει την αρχή της στο ενδιαφέρον ενός «αυστηρού» επιστήμονα για τη λογοτεχνία και στην ρηξικέλευθη ιδέα του να χρησιμοποιήσει την ψυχανάλυση για την ερμηνεία λογοτεχνικών έργων. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]