Στην εποχή του Φρόυντ τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Το υποκείμενο, προκειμένου να εξασφαλίσει την απόλαυσή του, παραχωρεί στον Άλλο του πολιτισμού, υπό τη μορφή πολιτισμικής συνύπαρξης, το πιο ζωτικό της κομμάτι. Εξ ου και το νευρωτικό σύμπτωμα, στη βάση μιας ενορμητικής αναστολής. Αλλά και στον Λακάν των Οικογενειακών συμπλεγμάτων και του Ονόματος του Πατέρα το σύμπτωμα προκύπτει ως απάντηση στην οιδιπόδεια φιγούρα του πανίσχυρου Άλλου. Τι γίνεται όμως στην εποχή μας, όπου έχουμε ήδη απομακρυνθεί και από τον Λακάν των Ονομάτων-του-Πατέρα, του συνθώματος και της κοινής αγοράς; Σε μια εποχή κατά πολλούς της ανυπαρξίας του Άλλου που απαγορεύει, ή έστω της έλλειψης συνεπούς του δομής και των κατ` επίφασιν; Υπάρχουν όντως νέα κοινωνικά συμπτώματα και ποιος είναι ο ρόλος του Άλλου του πολιτισμού απέναντί τους;
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
