(...) «Η σύγχρονη αραβική ποίηση, ιδιαίτερα των δύο τελευταίων αιώνων -εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις-, αδυνατούσε να αρθρώσει καθαρά το όνομά της. Αλλά, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, η συνείδηση μιας ελευθερίας που κατακτήθηκε πρώτα από την τουρκική και ύστερα από την αγγλο-γαλλική αποικιοκρατία, τής έδωσε μια ουσιαστική ώθηση, μια πνοή αποφασιστικής σημασίας. Αυτό που την εμπόδιζε να ορθώσει το ανάστημά της ήταν το βλέμμα εκείνο που αρνιόταν να δει οτιδήποτε άλλο πέρα από τον δικό της πόνο, και προσπαθούσε να καταστήσει ορατό, διάφανο, το αληθινό της σώμα, που είχε αφανιστεί μες στ` αποκοιμισμένα προάστια του χρόνου. Η παθητική στάση ήταν ισχυρή και χρειαζόταν μια φωνή με τη δρόσο της αυγής, σαφής και περιπαθής, για να ξαναρχίσει ένα καινούργιο άσμα. Μόνο ένας άνθρωπος δεμένος με τη γη, αλλά που δεν παύει να ονειρεύεται ταξίδια, ποιητής της ρίζας και της περιπλάνησης, πολεμιστής ερωτευμένος με την ειρήνη των κάμπων και τροβαδούρος της καθημερινότητας που τον κατοικεί η αστραπή στα σταυροδρόμια του κόσμου, θα μπορούσε να αποδεχθεί το παρελθόν και να μιλήσει με τη φωνή του ασίγαστου πόθου. Ο Άδωνις αρθρώνει τον αληθινό λόγο της αραβικής γλώσσας, γιατί την αποκαθιστά ανοίγοντάς της όλους τους δυνατούς δρόμους ενός στοιχήματος που είναι, πρώτα απ` όλα, μια πρόκληση στον ίδιο τον εαυτό της. Δεν είναι ο ποιητής που αποδέχεται τη δύναμη του παρελθόντος για να προσδιορίσει το μέλλον σ` ένα αμετακίνητο παρόν, όπως συμβαίνει με τον Καβάφη -τον ποιητή που συνέχισε την παράδοση του ελληνικού πολιτισμού στη Μέση Ανατολή μέχρι την έσχατη πνοή του. Παρόν, για τον Άδωνι, είναι το μέλλον του ανθρώπου».

[Απόσπασμα από σημείωμα μεταφραστή]