Μου φαίνεται πως η ύλη υπακούει σε κάποια περίεργη κι όμως ατράνταχτη λογική του κοσμικού γίγνεσθαι. Όλα πρέπει να ξαναγίνουν, ίσως γιατί την επόμενη φορά θα πετύχουν καλύτερα το στόχο τους, οι συνθήκες θα είναι πολύ πιο ώριμες και τα πράγματα θα αποδώσουν το ύψιστο βεληνεκές τους. Θα επαναλαμβάνονται όλα, μέχρις ενός ορίου φυσικά, μέχρι που ή να επιτευχθούν οι προσδοκώμενες λύσεις ή να διαψευσθούν οι προσπάθειες γι` αυτές οριστικά. Όλα αυτά τα αναφέρω, προσπαθώντας να επιτύχω μια εισαγωγή για τα γεγονότα της ιστορίας που αφηγείται το βιβλίο, έστω και αν αυτά προσδιορίζονται από μια πνευματική και μόνο σύλληψη, χωρίς μια πιθανότητα αδρής εγγραφής τους πάνω στην επιφάνεια του συμβατικού κόσμου. Αλλά όμως -να η αντίφαση- συνέβησαν. Απλά και αβίαστα και μέσα σε μια σφαίρα πνευματικής ανάτασης, είτε αυτό ήταν όνειρο εν εγρηγόρσει, είτε ενατένιση εν μέσω μαυλιστικής ονειροπόλησης. Συνέβησαν με μια συνειδητότητα της φασματικής και ρευστής εκδοχής του κόσμου, που κάποιες στιγμές διαθλάται σε μια αλλοτριομορφοδίαιτη και παρατεταμένη συνέχεια.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]