«...Τα γκραφίτι είναι η παράδοση της εποχής του εφήμερου, χρώμα και λόγος απρόοπτος, περιφρόνηση και εμμονή στην αισθητική, όλα αυτά σε τυχαίες δόσεις. Το αυθόρμητο σκαρίφημα που μεταφέρει την επιτακτικότητα ή την ελαφρότητα, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει. Ο λόγος πρέπει να παραμείνει ένα παιχνίδι.
Χιλιάδες λέξεις και ζωγραφιές ανάμεσα στο όνειρο και τη ματαίωση σε μια γειτονιά που χτυπιέται για δεκαετίες από την καταστολή και την θεαματική αναπαραγωγή μιας ψεύτικης εικόνας, έναν τόπο όπου τα ρήγματα στην κανονικότητα δημιουργούν τη δική τους τριγμώδη κανονικότητα. Και: Ένας άνθρωπος βρέθηκε εκεί, με το σώμα του, άπλωσε το χέρι του, έγραψε κάτι, λαμβάνοντας υπόψη του ότι εσύ θα μπορούσες να το διαβάσεις. (Πού πηγαίνουν άραγε τα γκραφίτι όταν οι άνθρωποι τα σβήνουν; Αν μπορούσαμε να τα κάνουμε να συνυπάρχουν, θα είχαμε μπροστά μας την άλλη ιστορία της πόλης).
Μετά το Δεκέμβρη του 2008, πολλαπλασιάστηκαν. Ο τόνος τους άλλαξε. το χιούμορ και η ειρωνεία υποχώρησαν και αναδύθηκε ακόμη περισσότερη αγωνία και θυμός. Ήταν φυσικό. Η κραυγή της νεολαίας απαξιώθηκε με λύσσα από τον κυρίαρχο λόγο, έμεινε μετέωρη καθώς ήρθε η καταστροφή, η πόλη βούλιαξε στη δίνη που οδήγησε στον κοινωνικό εφιάλτη· σήμερα, το χειμώνα του 2013, νεοχιτλερικά τάγματα εφόδου δολοφονούν μετανάστες και ανέστιους, ο κόσμος αγωνίζεται να ανασάνει ένα βήμα πριν από τον στρατιωτικό νόμο, το ενεχυροδανειστήριο και το παγκάκι, ο φόβος καλπάζει και ο κοινωνικός κανιβαλισμός εισχωρεί παντού, ακόμα και στα ίδια τα Εξάρχεια. Μην το ξεχνάμε, αυτή είναι μια πόλη που η καταστροφή της την έφερε στο επίκεντρο του κόσμου και ένα μέρος από τα γράμματα στους τοίχους της συνθέτουν τη φωνή της.
Και, πίσω απ` όλα αυτά, τα γκραφίτι θέτουν και επιχειρούν να απαντήσουν σε ένα επίμονο ερώτημα: Το όραμα μένει ζωντανό; Ανθίζουν ακόμα λουλούδια στην κορυφή του παγόβουνου;»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]