Πλήθυνε ο κόσμος μας σε πόνο, στέρηση, αφόρητη συναισθηματική συναλλαγή και εκκωφαντικά σπαταλημένη αγιότητα. Και οι άνθρωποι αλλόφρονες να τρέχουν πίσω από μορφές αμφιλεγόμενες κοινωνικών ή θρησκευτικών αναμορφωτών ή στους χώρους άσκησης κάποιων γερόντων, σείοντας σημαίες-σήματα εγκλωβισμού σε ατελέσφορα όνειρα· ψάχνοντας φορτικά και εναγώνια απάντηση και συμβουλή για τις μικρές λεπτομέρειες που σηματοδοτούν την αβάστακτη καθημερινότητα της ασήμαντης ζωής τους.
Και να, μπροστά μας, κάποια διηγήματα που οι ήρωές τους, χωρίς να διεκδικούν το ρόλο του «σωτήρα», παλεύουν ανεπίγνωστα (;) να κατακτήσουν τα δύο υποστατικά ιδιώματα του Θεού, έτσι όπως εγχαράχθηκαν στον κατ` εικόνα Του πλασθέντα άνθρωπο: την ελευθερία και την αγάπη! Την ελευθερία από κάθε αναγκαιότητα. Ακόμη και από κάθε μορφής «σωτηρία»! Και την αγάπη προς κάθε συν-πτωτικό συνάνθρωπο, που πολλές φορές φαίνεται πως πηγάζει μέσα από τα συντρίμμια της προσωπικής πρώην ακέραιας και άσπιλης εικόνας των ηρώων, που οδυνώνται καθώς ταλαντεύονται από το βάρος της βίωσης της δικιάς τους αμφιβολίας και αμφισβήτησης.
Διαχρονική κατάθεση κραυγής εναγώνιας και λόγου αφυπνιστικού, που μπορεί να οδηγήσει ή στην άβυσσο της αγνωσίας και του αφόρητα αέναου πόνου ή στη στοργική αγκαλιά του Θεού, που αιώνες τώρα στέκεται στη θύρα της ανθρώπινης ψυχής και κρούει, περιμένοντας αδιαμαρτύρητα τον καθένα μας να Του ανοίξει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]