Στο σχολείο -με την ευρύτερη έννοια του όρου: όλων των βαθμίδων- δεν διδάσκεται απλά η χθεσινή ιστορία του τόπου. (Προδια)γράφεται και η αυριανή.
Γι` αυτό και η παρέμβαση στα εκπαιδευτικά μας πράγματα, η επισήμανση των δυσπλασιών του εκπαιδευτικού μας τοπίου, η διερεύνηση των αιτίων τους και η αναζήτηση και κατάθεση προτάσεων για περιορισμό των σωρευμένων παθολογικών του στοιχείων συνιστά υποχρέωση κάθε πολίτη, και μάλιστα ακαδημαϊκού δασκάλου, που πονάει τον τόπο.
Η διαπίστωση του μη αναστρέψιμου -από μεμονωμένες φωνές τουλάχιστον- της πτωτικής τάσης δεν δικαιολογεί σιωπή και εφησυχασμό. Ζωή σημαίνει εθελοτύφλωση απέναντι στις διαστάσεις και τις δυνατότητές μας. Τα ξυπνητήρια δεν πρέπει να σιγήσουν έστω και αν κανείς δεν θέλει να ξυπνήσει...
Οι πρόσφατες, μάλιστα, προτάσεις του Υπουργείου Παιδείας για αναθεώρηση του συστήματος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπου -έστω και αν πρόκειται για απλή συμπτωματική ταύτιση απόψεων- υιοθετούνται αυτούσιες κάποιες παλαιότερα διατυπωμένες θέσεις του συγγραφέα, του δημιουργούν την αμυδρή, έστω, ελπίδα ότι το τραγικό εκπαιδευτικό μας σήμερα, αντί να παραμένει η επομένη του χθες, μπορεί να γίνει η παραμονή ενός καλύτερου αύριο.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
