Τον Χαρίλαο Φλωράκη πρωτογνώρισα το 1966 - όταν αποφυλακίστηκε και σύχναζε στα γραφεία της ΕΔΑ. Με εντυπωσίασαν, τότε, τόσο η εκτίμηση που έτρεφαν οι περισσότεροι γι’ αυτόν όσο και ο δωρικός πολιτικός λόγος που αναδύονταν από τις συζητήσεις του. Τον ξανασυνάντησα στη Μεταπολίτευση - κατά τον προεκλογικό αγώνα το φθινόπωρο του 1974. Έκτοτε βλεπόμαστε συχνά. Και από το 1978 έχω την τιμή να συγκαταλέγομαι στους προσωπικούς φίλους του - δηλαδή εκείνους με τους οποίους μοιράζεται τον ελεύθερο χρόνο του. Η πολυκύμαντη πορεία και ζωή του μέσα στο Λαϊκό Κίνημα, αλλά και η έντονη προσωπικότητά του, εκτός από τα ιδεολογικά αντανακλαστικά μου, κέντρισαν και τα δημοσιογραφικά. Και από πολύ νωρίς, άρχισα να κρατώ σημειώσεις από τις διηγήσεις του και από τις αναμνήσεις του - κάθε φορά που η επικαιρότητα ξετύλιγε το κουβάρι τους. Συγχρόνως έψαχνα διακριτικά και τη ζωή και τη δράση του για στοιχεία. Και, με τα χρόνια, συγκέντρωσα αρκετά. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]