«. . . Η φυλακή δεν μας απομάκρυνε από τη ζωή. Ξέραμε τι γίνεται έξω από τα σίδερα από τις εφημερίδες που βάζαμε παράνομα, τα βιβλία, από το ραδιοφωνάκι που είχαμε προμηθευτεί. . . Έτσι όταν μας απέλυσαν και γυρίσαμε σπίτια μας ήταν σαν να μην άλλαξε τίποτε στην Αθήνα. Και για το τραμ γνωρίζαμε που είχε αποσυρθεί από την κυκλοφορία και για τον υπόγειο σιδηρόδρομο που ένωνε τον Πειραιά με την Αθήνα. . .». Ο πολιτικός, ο στρατευμένος, ο μαχητής είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Την πλευρά την ανθρώπινη προσπαθεί να αγγίξει τούτο το βιβλίο και είναι μόνο μια γεύση, γιατί ένας άνθρωπος δεν χωρά σε μερικές κόλλες χαρτί.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
