Ο Γερμανός αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β` των Χοενστάουφεν (1194-1250) δεν ήταν συνηθισμένος άνθρωπος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ιταλία, αγάπησε το Βασίλειο των Δύο Σικελιών πολύ περισσότερο απ` την ιδιαίτερη πατρίδα του, κι ολόκληρη η ζωή του υπήρξε μια σειρά από απίστευτες περιπέτειες. Πολύγλωσσος και με μοναδική ευρύτητα πνεύματος, ήταν νομομαθής και νομοθέτης, μαθηματικός και προστάτης όχι μόνο των επιστημών και των γραμμάτων, αλλά και των πουλιών και των αγρίων ζώων. Φίλος των Αράβων και των Ελλήνων, θεμελίωσε ένα κράτος καθαρά κοσμικό κι έτσι, μοιραία, ήρθε σε μακροχρόνια και αιματηρότατη σύγκρουση με την Καθολική Εκκλησία. Στην Αυλή του συγκέντρωσε τα πιο φωτεινά μυαλά που ο Θεός χάρισε στους Χριστιανούς, ο Γιαχβέ στους Εβραίους και ο Αλλάχ στους Μωαμεθανούς. Για τους φίλους του ήταν ο νέος Δαβίδ, ενώ για τους πάπες (που δύο φορές τον αφόρισαν και μία τον καθαίρεσαν) ήταν ο ίδιος ο Αντίχριστος. Το τέλος των συγκρούσεων θα βρει τις δυο μεγάλες δυνάμεις, την Εκκλησία και την αυτοκρατορία, να έχουν χάσει πολλή από τη δύναμη και τη λάμψη τους, και η Αναγέννηση θα καθυστερήσει για διακόσια χρόνια.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]