«Τι κοινό μεταξύ Αθηνών και Ιεροσολύμων;» Και αλλού: «Τι κοινό μεταξύ φιλοσόφου και χριστιανού, του μαθητού της Ελλάδος και του μαθητού των ουρανών, του ανθρώπου των λόγων και του ανθρώπου των έργων, εκείνου που κατεδαφίζει και εκείνου που οικοδομεί, του φίλου και του εχθρού της πλάνης, του διαφθορέα της αλήθειας και του τηρητού και εκφραστού της, του κλέπτη και του φύλακά της;» Τα ερωτήματα του Τερτυλλιανού είναι, βεβαίως, ρητορικά· θεωρεί αυτονόητο πως δεν υπάρχει τίποτε κοινό, η παραμικρή σχέση μεταξύ λόγου και πίστης, επιστήμης και θρησκείας. Εγέρθηκαν -και εγείρονται-, βεβαίως, και από την απέναντι πλευρά φωνές εξ ίσου απόλυτες, αποκλειστικές και απορριπτικές της πίστης. Έρχεται όμως τώρα εκ μέρους της επιστήμης των επιστημών ο αντίλογος. Ο Γερμανός φιλόσοφος Φ. Γ. Ι. Σέλλινγκ, από την καθηγητική έδρα του Πανεπιστημίου του Βερολίνου, δίνει τιτάνιο αγώνα να ενώσει τα διεστώτα, έναν αγώνα υπέρ γνώσεως άμα και πίστεως. Παλεύει για να δείξει ότι φιλοσοφία και Αποκάλυψη όχι μόνο δεν αναιρούν η μία την άλλη, αλλά αποτελούν η μία αναγκαίο όρο της άλλης. Από αυτόν, μάλιστα, τον αγώνα δεν μπορεί κανείς να διαχωρίσει την θέση του, κανείς δεν μένει αμέτοχος. Η Φιλοσοφία της Αποκαλύψεως είναι ένας αγώνας που διεξάγεται όχι μόνο μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση, αλλά και στην φύση, την ιστορία, τους κόλπους αυτού του τύπου του Θεού.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
