Σήμερα μερικά βιβλία, και όχι μόνο ποιητικά, είναι δύσκολο να τα φτάσει κανείς ως το τέλος τους, ή έστω να τα διαβάσει χωρίς να πηδάει αρκετές σελίδες. Όμως την ανά χείρας ποιητική συλλογή του Lucio Mariani τη διάβασα ολόκληρη και όχι μόνο μία φορά. Πρώτα πρώτα, οφείλω να πω, χάρη στη δίγλωσση έκδοσή της. Η ωραία και ακριβής ελληνική μετάφραση των ποιημάτων μου επέτρεψε να προσλάβω και το ιταλικό πρωτότυπο. Έτσι μπόρεσα να απολαύσω τον τρόπο που έχει να βλέπει και να αναπλάθει τον κόσμο, τους ανθρώπους, τα πλάσματα, τα πράγματα. Να συλλάβω τη ματιά του, που είναι εποπτική και συνολική και ταυτόχρονα διεισδυτική και εντοπισμένη. Να αντιληφθώ το πώς αναπτύσσεται η έκφρασή του.
Τα αιώνια θέματα της ποίησης, η ζωή και ο θάνατος, ο έρωτας και οι σχέσεις των ανθρώπων, οι συνεπαφές και οι συγκρούσεις τους, η επικοινωνία και η μοναξιά, είναι βέβαια παρόντα. Ωστόσο δεν προβάλλονται, όπως μερικές φορές συμβαίνει, ούτε με περιγραφική εξωστρέφεια, ούτε με αυτοαναφορική εσωστρέφεια. Εντάσσονται σε συγκεκριμένους χώρους και χρόνους μέσα στους οποίους το ποιητικό υποκείμενο βρίσκεται σε συνεχή σχέση με το περιβάλλον, τους άλλους ανθρώπους, τον ίδιο τον εαυτό του. Έχει ενδιαφέρον νομίζω, το ότι οι τόποι που εμφανίζονται στα ποιήματα του Lucio Mariani είναι συχνά νησιά. Ένα μικρό νησί, η Μύκονος, ένα μεγαλύτερο, η Τενερίφη, και ένα πολύ μεγάλο, η Σικελία. Θα έλεγα ότι διαλέγει τα νησιά όχι γιατί είναι τόποι απομονωμένοι και εύκολα περιγράψιμοι, ούτε γιατί το γοητευτικό τους περιβάλλον τα κάνει τόπους ευχάριστης τουριστικής διαμονής.
Τα διαλέγει γιατί τα βλέπει σαν μικρά ή μεγαλύτερα σύμπαντα, με τους δικούς τους χρόνους και ιστορίες, που γίνονται χρόνοι και ιστορίες του ποιητή και τελικά του αναγνώστη.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]