Οφείλω να ομολογήσω ότι ζούσα μια δεύτερη εφηβεία, αυτή η δεύτερη νιότη μου δεν άρεσε στα παιδιά μου, ένα βήμα πριν από τον οίκο ευγηρίας το σώμα μου αποκτούσε ξανά την ευρωστία του, είχα στύσεις σαν τον πύργο της Βαβέλ, ένιωθα μια τρέλα στο αίμα. Και τα μπιμπίκια της ακμής ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Την ημέρα που αποφάσισα να εκθέσω την ακμή μου στην γκαλερί, οι φίλοι μου με κοίταξαν σαν να είχα τρελαθεί. Κομφορμιστές!
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
