Η Ακρόπολη, το Θησείο, το Ερεχθείο, με τους μύθους που περιβάλλονται, αποκτούν υπόσταση ζωής μέσα στην παιδική φαντασία -μήτρα κάθε ροπής του ανθρώπου- αφού ό,τι αγγίζει κινείται, μιλάει, πετάει, απειλεί ή συμπάσχει. Τα αγάλματα, τα μνημεία, τα εικονίσματα, τα σπίτια, οι ήρωες των μύθων και των παραμυθιών γίνονται συνομιλητές επίφοβοι ή σαγηνευτικοί, κρύβοντας σκοτεινές αδιαφανείς δυνάμεις, που όμως αποκαλύπτονται όταν πιστεύεις ότι θα ανταποκριθούν.
Η μικρή Τίνα δραματοποιεί το παιδικό παραμιλητό μ` έναν νοητό σύντροφο, υπακούοντας στην ανάγκη να μιλάει αδιάκοπα μέσα της, για να εξορκίσει το φόβο και να φέρει στα μέτρα της τον απειλητικό κόσμο που την περιβάλλει, θέλοντας να τον κάνει να υποκύψει στην παράφορη επιθυμία της για αγάπη. Παίζει χωρίς να το ξέρει το προαιώνιο παιχνίδι της μοναξιάς, οδηγημένη με άπειρη τρυφερότητα από την Τατιάνα Γκρίτση-Μίλλιεξ στους σκοτεινούς διαδρόμους της μοναξιάς της γραφής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]