«Κάθε φορά που η σκέψη μου γυρνά πίσω σ` εκείνο το πρωινό του Γενάρη 1979, ο ίδιος πάντα, βαθύς, αγιάτρευτος πόνος μου σχίζει την καρδιά. Μία εναγώνια σιωπή βασίλευε στην Τεχεράνη, λες και η πρωτεύουσά μας, ερημωμένη εδώ και μήνες, κρατούσε ξαφνικά την ανάσα της για το στερνό αντίο. Στις 16 εκείνου του Γενάρη φεύγαμε. . .». Κι εντούτοις, η ιστορία είχε ξεκινήσει σαν παραμύθι. Δεκαεννιά χρονών, η Φαράχ Ντιμπά παντρεύεται τον Μοχάμαντ Ρεζά Σαχ Παχλαβί. Μέσα σε λίγους μήνες η ζωή της νεαρής αυτής κοπέλας ανατρέπεται, στέφεται αυτοκράτειρα, ο παγκόσμιος Τύπος μιλά γι’ αυτήν. . . Μητέρα τεσσάρων παιδιών, η νεαρή βασίλισσα αναλαμβάνει το νέο της ρόλο με πολλή ανθρωπιά και ενεργή συμμετοχή στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα της χώρας της. Είκοσι χρόνια αργότερα, η δόξα μετατρέπεται σε εφιάλτη: διαδηλώσεις, εξεγέρσεις και η εσπευσμένη αναχώρηση του Σάχη, ήδη σοβαρά άρρωστου, εξόριστου για πάντα, να αναζητά απεγνωσμένα άσυλο περιπλανώμενος από τις Μπαχάμες στο Μεξικό, νοσηλευόμενος ένα διάστημα κάτω από δραματικές συνθήκες σε νεοϋρκέζικο, νοσοκομείο, πριν βρει εκείνον που θα έχει το κουράγιο να τους δεχθεί, τον πρόεδρο Ανουάρ Ελ Σαντάτ, ο οποίος δολοφονείται από φανατικούς θρησκόληπτους ενάμισι χρόνο αργότερα. Για πρώτη φορά, η Σαχμπανού Φαράχ, σύζυγος του τελευταίου αυτοκράτορα του Ιράν, λύνει τη σιωπή. Μας διηγείται την ιστορία αγάπης της για έναν άνδρα και μια χώρα. Μια συγκλονιστική περιγραφή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]