...Έχουμε δικαίωμα να πιστεύουμε, πραγματικά, πως κατά τη διάρκεια της ιστορίας, της ιουδαϊκής θρησκείας, πέρασε, έπειτα απ` την πτώση της μωσαϊκής θρησκείας, μεγάλο χρονικό διάστημα όπου η μονοθεϊστική ιδέα, η υποτίμηση των τελετουργιών και η ενίσχυση της ηθικής έπαψαν να εκδηλώνονται. Όλα μας προετοιμάζουν μ` αυτόν τον τρόπο για τη δυνατότητα ν` αναζητήσουμε σε μια ξεχωριστή ψυχολογική κατάσταση, τη λύση του προβλήματός μας.
Μιλήσαμε πολλές φορές ως τα τώρα για τι έγινε στην Καδή όταν οι δυο μερίδες του μελλοντικού ιουδαϊκού λαού συνενώθηκαν σε μια κοινή θρησκεία. Σ` όσους είχαν έρθει απ` την Αίγυπτο, οι αναμνήσεις της εξόδου και της προσωπικότητας του Μωυσή, ήταν τόσο έντονες, τόσο ζωντανές, ώστε χρειάστηκε να παρεμβάλλουν σε κάθε σχέση αναφερόμενη μ` εκείνες τις πανάρχαιες εποχές. Ανάμεσα σ` αυτούς τους ανθρώπους, ορισμένοι ίσως ήταν απόγονοι προσώπων που μπορεί να τα γνώριζε ο Μωυσής, μερικοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους για Αιγυπτίους και είχαν αιγυπτιακά ονόματα. Ωστόσο είχαν πολλούς λόγους να καταπνίξουν την ανάμνηση της μοίρας που γνώρισε ο αρχηγός και νομοθέτης τους. Για τους άλλους εκείνο που πρώτευε ήταν η εξύμνηση του καινούριου θεού και η αμφισβήτηση της ξενικής καταγωγής του...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]