Ανταμώνανε δυο τρεις φορές την εβδομάδα. Ο Αντουάν έδειχνε μιαν ασύλληπτη επινοητικότητα προκειμένου να παρατήσει το γραφείο του, κι όσο για τη Λουσίλ, αυτή, οπωσδήποτε, δεν έδινε ποτέ λόγο στον Σαρλ πώς περνούσε τη μέρα της. Αντάμωναν στην ίδια πάντα μικρή κάμαρα. Τρέμοντας, βουλιάζανε μες στο σκοτάδι, δεν είχαν σχεδόν τον καιρό να μιλήσουν. Δεν ήξεραν ο ένας για τον άλλον τίποτα, ωστόσο τα κορμιά τους αναγνωρίζονταν με τόση θέρμη, με τόση στοργή, με ένα τέτοιο αίσθημα του απόλυτου, ώστε η μνήμη τους να γκρεμίζεται κάτω από τη δύναμη της στιγμής, κι όταν αποχωρίζονταν, γυρεύανε κι οι δυο τους, απελπισμένα και του κάκου, μιαν ορισμένη ανάμνηση: ένα από τα λόγια που ψιθυρίσανε μες στο σκοτάδι, μια χειρονομία. Χωριζόντουσαν πάντα σαν δυο υπνοβάτες, σχεδόν αφηρημένοι, και μονάχα δυο ώρες αργότερα, άρχιζαν πάλι να προσδοκούνε, σαν το μοναδικά ζωντανό σημείο της ζωής τους, σαν τη μόνη πραγματικότητα, τη στιγμή που θα ξανανταμώνανε. Όλα τ` άλλα ήταν νεκρά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]