Είδε τον επαίτη, ανάμεσα σε δύο υπεύθυνους του σταθμού. Πλησίασε περισσότερο. `Η επαιτεία απαγορεύεται`, ενημέρωσε τον επαίτη ο υπεύθυνος. `Κι` εσύ επαιτούσες`, συμπλήρωσε με αυστηρό ύφος. `Εγώ, εγώ δεν, δεν απαντούσα`. `Ζητιάνευες`, του φώναξε στη γλώσσα του ο άλλος υπεύθυνος. `Έλεγα τον πόνο μου και τα βάσανά μου`, δικαιολογήθηκε. `Λοιπόν, φύγε αμέσως, διαφορετικά θα καλέσουμε την αστυνομία`. Το τρένο συνέχισε τη διαδρομή του. Κοίταξε τα πρόσωπα των επιβατών. Πόσοι άραγε από αυτούς, ήσαν επαίτες χωρίς να το γνωρίζουν οι υπεύθυνοι και το σπουδαιότερο, να το αγνοούν ακόμη και οι ίδιοι; Επαίτες κάθε είδους: τρυφερότητας, αναγνώρισης, παραδοχής, εμπιστοσύνης, συντροφικότητας, φιλίας, και πάει λέγοντας. Αν κατά ένα μαγικό τρόπο, οι υπεύθυνοι μπορούσαν να εντοπίσουν όλους αυτούς τους επαίτες, για πόση ώρα θα παρέμενε το τρένο σταματημένο, μέχρι στην χειρότερη περίπτωση, να έρθει η αστυνομία και να τους διώξει; Κι` αν, στην διαπίστωση του αστυνομικού, ότι επαιτούσε, ο επαίτης έλεγε: `Δεν απαντούσα`. Στα σίγουρα, θα έλεγε την αλήθεια. Πράγματι, δεν απαντούσε, και μάλιστα για χρόνια, στις εκκλήσεις της ψυχής του, έως ότου εκείνη, από την αδιαφορία στα παρακάλια της, δεν θα είχε άλλη επιλογή, παρά να καταντήσει μια ανεπιθύμητη, άθλια και εκνευριστική ζητιάνα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]