Εκείνο που κυριαρχούσε θρησκευτικά στην καταρρέουσα ρωμαϊκή αυτοκρατορία δεν ήταν το -επίσημα εκθρονισμένο άλλωστε από τον Αυρηλιανό- φωτεινό ελληνικό δωδεκάθεο, αλλά δύο από τα πολλά αντίθετά του: ο μοιρολατρικός μηδενισμός και η δεισιδαιμονική «σωτηριακή» θρησκοληψία. Ο ρόλος του πρώτου εξαντλείτο στο ν` απελπίζει τις εξαθλιωμένες πολιτιστικά μάζες και να τις στέλνει κατά κύματα στα χέρια της δεύτερης: ενός ανατολίτικου ψυχομαζοχισμού με απροκάλυπτα ενοθεϊστική μονομανία, που λες και μανιώδης έσπερνε, για να θερίσει αργότερα τους έτοιμους καρπούς η θρησκεία του σκοτεινού Σαύλου-Σαούλ. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
