Όταν σήμερα κάποιοι τολμάμε και μιλάμε για τους πατρώους «Ολύμπιους» Θεούς, η σκέψη των περισσότερων σύγχρονων ανθρώπων πηγαίνει, δυστυχώς εσφαλμένα, σε όσα επιφανειακά, αφελή, ρηχά, αλλά και βέβηλα, καταδέχτηκε η υποτιθέμενη «εκπαίδευση» των σχολείων του αυτοαποκαλούμενου «μονοθεϊσμού» να τους μπολιάσει στο μυαλό για να καλυφθεί όσο γίνεται πιο ανώδυνα το θέμα. Τα πράγματα όμως, δεν είναι όπως αυτοί θέλουν, και όπως φυσικά τους βολεύει, να μας τα περιγράφουν. Γιατί ναι μεν ο λεγόμενος «Όλυμπος«, ως σύμβολο των πιο υψηλών σημείων της πνευματικής ιεραρχίας επί γης, αποτελούσε κατά την αρχαιοελληνική παράδοση την κατοικία των Ελλήνων Θεών, αλλά ωστόσο αυτός ο «Όλυμπος», δεν ήταν το... πολύ γνωστό μας και πανύψηλο όρος που μοιράζονται η Θεσσαλία και η Μακεδονία, αλλά ένας τόπος πνευματικός, ουράνιος, μία «χώρα» φωτεινή, λουσμένη στο Πνευματικό Φως.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]