Η αλαζονεία των ισχυρών, η ηθική των αδυνάτων. Στους τελευταίους η ελπίδα ταιριάζει πιο πολύ, ενώ στους πρώτους η αυθάδεια, η αναίδεια, η υπεροψία. Και ο αναστεναγμός και το κλάμα είναι πιο βαθιά, πιο γοερά, όταν βγαίνουν μέσα από τα ερείπια ή γύρω από τα πτώματα και πιο ανεπαίσθητα, όσο απομακρύνεται κάποιος από το χώρο, όπου εκτυλίχθηκε ή το χρόνο, όποτε συνέβη το γεγονός. Μην απορήσεις λοιπόν, φίλε αναγνώστη, για την επιλογή του εξωφύλλου. Δεν ήταν τυχαία, δεν έγινε επιπόλαια. Στην πρόσοψη του βιβλίου ένας πίνακας, αυτός του προικισμένου με ταλέντο ζωγράφου Θεόδωρου Βρυζάκη (1814 - 1878). Τρεις είναι οι πρωταγωνιστές. Ο ένας δείχνει το στόχο με αποφασιστικότητα, ο άλλος είναι έτοιμος να ορμήσει στη μάχη και ο τρίτος πληγωμένος, κάθεται στο έδαφος, ενώ συλλογίζεται την αδυναμία του να συνεχίσει ο ίδιος πολεμώντας. Ολόκληρος ο αγώνας αποτυπωμένος με χρώματα μουντά, σκοτεινά, η αρχή του, η αβεβαιότητα της έκβασής του. Στο οπισθόφυλλο οι εικόνες ακόμα ποιο οδυνηρές. Ο εμπαιγμός των ισχυρών ολοφάνερος. Και η μοίρα των σκλάβων, των αδύναμων... Ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» του Δ. Σολωμού είναι για όλους εκείνους που τους είπαν όσα ήθελαν να ακούσουν, αλλά στο τέλος όλοι τους ενέπαιξαν... τους εμπαίζουν...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]