Η ιστορία της Δάφνης και του Τζόνι είναι μια αληθινή ιστορία, που ο συγγραφέας την έζησε στην εφηβεία του «νύχτα προς νύχτα». Ξετυλίγεται στο «Ριτς», ένα καμπαρέ του `51, με τα σαξόφωνα να σκεπάζουν τον απόηχο του Εμφυλίου κι έναν αμερικανό αξιωματικό να ζει το ρομαντικό του πάθος με μια αμαρτωλή Ελληνίδα -την ώρα που η κυβέρνηση Πλαστήρα υπογράφει την εκτέλεση του Μπελογιάννη. Όλα αυτά μοιάζουν να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους κι όμως είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Η Δάφνη δεν ήξερε τίποτα για την εποχή της, αλλά κάποια στιγμή θα πλήρωνε το τίμημά της, με τον ίδιο τρόπο που το πλήρωναν τότε όσοι άμαχοι σκοτώνονταν από αδέσποτες σφαίρες. Η ιστορία της μοιάζει σε πολλά με την ιστορία της Νόρας, του Στάθη, της Όλγας, του Λεωνίδα και των άλλων αγριμιών που κυκλοφορούν γύρω της, στις σελίδες του βιβλίου αυτού. Είναι η χαμένη γενιά... ή, πιο σωστά, οι ανυποψίαστοι μιας χαμένης γενιάς.
Οι «Υγρές νύχτες» είναι το πρώτο βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού -το έγραψε ανάμεσα στα 17 και στα 26 του χρόνια, αλλά δεν το τύπωσε γιατί δεν έβρισκε εκδότη. «Τότε νόμιζα ότι έγραφα διηγήματα» λέει στον πρόλογό του. «Τώρα, βλέποντάς το απ` την άλλη άκρη του τούνελ, νιώθω ότι έγραψα πάλι ένα βιβλίο εποχής. Μόνο που εδώ οι ήρωες, τα ιστορικά πρόσωπα του βιβλίου, είναι άνθρωποι που τους άγγιξα, στα 17 μου χρόνια, που περπάτησα δίπλα τους και που κάποια στιγμή σκούπισα μ` ένα μαντίλι τα δάκρυά τους. Τότε δεν είχαμε ακόμη χαρτομάντιλα...».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]