Σαν ολόλαμπρο μετεωρικό φαινόμενο καταυγάζει με το Φως της η Αρχαία Ελλάδα τους ουρανούς της Ιστορίας. Με τις μαρμαρυγές των ναών και των θεατρικών και αγωνιστικών χώρων της, με τις φθεγγόμενες μαρμάρινες παρουσίες των θεών, θεαινών, νυμφών, ηρώων και αθλητών της, με τη θεία μουσικότητα των στίχων των ποιητών της, με τις ομιλούσες εικόνες των αγγειογράφων της, με την υποβλητική φθογγή των υποφυτών της ανθρώπινης μοίρας τραγωδών της, με τους παραμυθητικούς λόγους και τους ουρανοβάμονες στοχασμούς των φιλοσόφων της, με τα νομικά αξιώματα και τις δικαιϊκές συλλήψεις των νομοθετών της -οικοδόμων του Δυτικού Νομικού Πολιτισμού- με την υψιπετή και μεγαλήγορη σκέψη των ρητόρων και των πολιτικών της και, ως συνελόντι ειπείν, με τον Λόγο, την Σκέψη και την Πράξη των μεγαλοφυεστέρων ανδρών της ανθρωπότητας παραμένει, στο διάβα των αιώνων, το λάλον ύδωρ και η αιεί ρέουσα Κασταλία Κρήνη, όπου ξεδιψούν οι λαοί και οι εποχές, ανακάμπτουν από τον κάματο και τον πόνο και ενδυναμώνονται στην μετά πολλών παλινδρομήσεων ανοδική πολιτιστική πορεία τους.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένας από τους θεσμούς της Αιώνιας Ελλάδος, που το μήνυμά τους η ανθρωπότητα επιχειρεί -στο βαθμό που της επιτρέπει το πολιτιστικό της επίπεδο- να το πραγματοποιήσει, ώστε η Εκεχειρία, που συνιστά την πεμπτουσία του οικουμενικού νοήματός τους, να καταστεί διαρκής, απαραβίαστη, ακατάλυτη σε κάθε μέρος της γης και για όλους τους λαούς. Γένοιτο.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]