Αυτά που ξέρω θα σας πω. Την αλήθεια. Δίχως η φωνή μου να χλομιάσει. Ψέματα δεν θα σας πω. Γιατί είμαστε τρυφερά παιδιά και δεν μας άξιζε μια τέτοια παγωμένη αγκαλιά. Μη νομίσετε ότι θα κλάψω. Όχι! Ούτε χαμόγελα θλιμμένα θα μοιραστώ μαζί σας. Μονάχα μην είστε βιαστικοί. Αφήστε μου μια στιγμή να φτιάξω τα ανακατεμένα μου μαλλιά. Να ανάψω ένα δυνατό τσιγάρο, να σκορπίσω τον φόβο. Να πάρω δυο βαθιές ρουφηξιές, να διώξει ο καπνός το σκοτάδι που μου γεμίζει το στήθος. Γιατί το αισθάνομαι το σκοτάδι. Μαύρο και περήφανο μέσα μου. Βαραίνει την αναπνοή μου και πετρώνει τα βλέφαρά μου. Κι εγώ δεν θέλω να κοιμηθώ ούτε και να πεθάνω. Μόνο να σπρώξω το όνειρο έξω απ` τα σπασμένα τζάμια, να σωθεί. Να ανάψω ύστερα ένα φωτάκι, να σας βλέπω καλά. Να σας μιλήσω. [...]
(από το κείμενο του βιβλίου)
