Παγωμένος χειμώνας του 1941-`42. Η πείνα και το κρύο θερίζουν. Ο φόβος παγώνει τα όνειρα. Οι μπότες των ατσάλινων στρατιωτών συνθλίβουν την ελευθερία. Οι μαυραγορίτες συγκεντρώνουν τα λιγοστά τρόφιμα της χώρας. (. . .) Το βιβλίο χαρακτηρίζεται από ένα άρωμα αισιοδοξίας: οι άνθρωποι ζουν τον όλεθρο και την καταστροφή, αλλά αγωνίζονται. Η μουσική και η ποίηση τους βοηθούν να αντέξουν. Και όταν μοιάζει πως όλες οι ανθρώπινες αξίες έχουν χαθεί, ανακαλύπτουν την αλληλεγγύη και τη σύμπνοια. Παιδιά και ενήλικες δημιουργούν μια άρρηκτη αλυσίδα αγάπης και γίνονται Στρατιώτες της Ειρήνης.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
