Στην οικογένεια του Στάνλεϋ Υέλνατς υπάρχει ένα ιστορικό από αλλεπάλληλες ατυχίες. Έτσι, ο Στάνλεϋ δεν ξαφνιάζεται και πολύ όταν, εξαιτίας μιας κακοδικίας, θα βρεθεί σ` ένα σωφρονιστήριο αρρένων, στην Κατασκήνωση της Πράσινης Λίμνης. Λίμνη δεν υπάρχει -είναι ξερή για πάνω από εκατό χρόνια- και το μέρος αυτό δεν είναι καν κατασκήνωση. Η ποινή που επιβάλλεται στο κάθε αγόρι είναι να σκάβει μια τρύπα την ημέρα, ενάμισι μέτρο βαθιά κι ενάμισι μέτρο πλατιά, στο σκληρό χώμα του πυθμένα της ξεραμένης λίμνης. Η διεθύντρια ισχυρίζεται ότι αυτή η χωρίς νόημα εργασία χτίζει χαρακτήρες, αλλά είναι ψέμα. Ο Στάνλεϋ θα χρειαστεί να «σκάψει» για να βρει την αλήθεια. Αυτό το μυθιστόρημα, που είναι συγχρόνως στοχαστικό αλλά και ανάλαφρο, κερδίζει τον αναγνώστη με την εξαιρετική επινοητικότητα της πλοκής του. Ο συγγραφέας υφαίνει έναν αφηγηματικό γρίφο, που πότε μπλέκεται και πότε ξεμπλέκεται, μέχρι να γίνει ξεκάθαρο ότι το χέρι της μοίρας δε σταματά ν` αγγίζει τη ζωή των ηρώων -και των προγόνων τους- για γενιές. Πρόκειται για μια εύθυμη ιστορία εγκλήματος και τιμωρίας - και λύτρωσης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]